Zespół przewlekłego bólu miednicy (CPPS ang. chronic pelvic pain syndrome), dawniej określany mianem niebakteryjnego zapalenia gruczołu krokowego, dotyczy pacjentów zgłaszających się z objawami zapalenia gruczołu krokowego (nawracającym bólem okolicy krocza i dolnej części pleców oraz zmniejszeniem strumienia moczu) przy nieznacznych odchyleniach w badaniu fizykalnym, jałowych posiewach i negatywnym wywiadem w kierunku nawracających bakteryjnych zapaleń prostaty.
1. ZESPÓŁ PRZEWLEKŁEGO BÓLU MIEDNICY - KLASYFIKACJA
Zespół przewlekłego bólu miednicy możemy podzielić na postać zapalną oraz postać niezapalną, w zależności od obecności lub braku zapalenia gruczołu krokowego (prostaty). Uważa się, że proces zapalny jest obecny jeżeli wydzielina gruczołu krokowego i mocz pobrany po jego masażu zawierają minimum dziesięciokrotnie więcej leukocytów niż mocz pobrany ze środkowego strumienia lub gdy wydzielina pochodząca z gruczołu sterczowego zawiera więcej niż 1000 leukocytów w jednym mikrolitrze. 2. ZESPÓŁ PRZEWLEKŁEGO BÓLU MIEDNICY - ETIOLOGIA I PATOGENEZA Prawdopodobnym czynnikiem etiologicznym w postaci zapalnej zespołu przewlekłego bólu miednicy jest czynnik zakaźny, którego mimo dotychczasowych starań nie udało się jednoznacznie zidentyfikować. Dowody na przyczynową rolę takich patogenów jak Ureaplasma urealyticum (U. urealyticum) czy Chlamydia trachomatis (C. trachomatis) mimo że wielokrotnie przedstawiane, nie są jednoznaczne. Nie bez znaczenia jest fakt, że znaczna większość zapalnych przypadków zespołu przewlekłego bólu miednicy dotyczy młodych, aktywnych seksualnie mężczyzn oraz najczęściej jest poprzedzona niespecyficznym zapaleniem cewki moczowej. Wskazuje to na możliwość przeniesienia czynnika etiologicznego drogą płciową. Niezapalna postać zespołu przewlekłego bólu miednicy rozpoznawana jest u chorych z objawami zapalenia gruczołu krokowego, lecz bez cech stanu zapalnego (ujemne posiewy moczu, prawidłowa wartość leukocytów). Pomimo zgłaszanych objawów ta grupa chorych najprawdopodobniej nie ma zakażenia gruczołu krokowego i nie powinno się u nich stosować leków przeciwbakteryjnych (patrz niżej). 3. ZESPÓŁ PRZEWLEKŁEGO BÓLU MIEDNICY - LECZENIE Skuteczność leczenia przeciwbakteryjnego jest niepewna. Część pacjentów odnosi korzyści z kilkutygodniowego (4-6 tygodni) leczenia erytromycyną, doksycykliną, fluorochinolonem czy też kotrimoksazolem (sulfametoksazol + trimetoprim). Brak jest jednak randomizowanych kontrolowanych badań klinicznych w tym zakresie.
KATEGORIA: CHOROBY WEWNĘTRZNE, CHOROBY ZAKAŹNE, UROLOGIA
Prześlij komentarz